Mount Fuji

MtFuji

Haay! parang kailan lang mag-iisang taon na pala ang larawan na ito. Kung ibang tao ang titingin di iisiping kuha pala ito sa tuktok ng Mount Fuji. Napakasaya nga ang araw na iyon at sa tingin ko ay isa sa pinaka-masasayang karanasan ko sa aking papamamalagi sa Japan.

Dalawang beses na akong naka-akyat sa Mount Fuji. Una, noong August 10, 2001 at pangalawa noong isang taon, August 13, 2004.

Noong una naming pag-akyat, dahil kadarating pa lang namin sa Japan, para lang kaming nagkayayaan na pumunta sa Megamall. Walang paghahanda, sugod kaagad. Siyempre, dahil bihira lang mangyayari sa buhay ko ang ganito karanasan, una kong hinanda ang aking kamera. Nagdala rin akong video camera at video stand, mga pagkain at kung ilang litrong inumin. Suma-total, mahigit sampung kilo yata ang timbang ng bag ko. Wala ring pinag-iba ang timbang ng bag ng mga kasama ko. May iba nga na mas mabigat pa sa akin.

Pumunta na kami sa istasyon ng bus papuntang "ika-limang istasyon", ang lugar kung saan kami maguumpisang maglakad. Ang saya-saya, sabik na sabik na ang lahat. Pagdating namin doon, nagpalit ng damit, bumili ng tungkod, nanalangin at nagsimula ng umakyat.

Noong umpisa, maliksing maliksi ang lahat, nag-kwekwentuhan, nagtatawanan.. madali lang kasi. Hindi pa umaabot sa ika-anim na istasyon, unti-unti na tumatahamik ang bawat isa.... unti unti ng nawawalan ng sigla... hingal dito... hingal doon..., hinto lang sandali dahil ang sakit na sa paa.. pero sige tuloy pa.

"Malayo pa ba ang istasyon?" tanong ng isa. "Nakita mo yung ilaw na yun? doon ang susunod na istasyon". Haay... malayo pa nga dahil maliit pa sa ilaw ng alitaptap ang ilaw na tinuturo niya. Di ko na yata kaya, ngunit wala ng urungan ito dahil nasa ika-walong istasyon pa yung daan pababa.

Sa wakas, nakarating na kami sa ika-anim na istasyon... pero ang layo pa ng aakyatin namin. Ayoko na yata.. nahihilo na ako. Buti na lang tinulungan ako ng isa kong kasama na buhatin yung video camera ko, malaking kaalwanan iyon para sa akin. Di pa nag li-limang minuto, binigyan na kami ng hudyat ng lider namin na kailangan na naming mag patuloy, kung hindi, hindi namin maaabutan ang bukang liwayway sa tuktok.

Habang nagpapatuloy ako sa paglalakad, nag umpisa na akong magtanong sa aking sarili. "Bakit ko ba ito ginagawa?", "Ano ba ang gusto kong patunayan?". Hirap na hirap na ako, ganun din ang ilan sa mga kasama ko. Dumating na kami sa ika-pitong istasyon. Ang daming tao, ang hirap humanap ng bakanteng bangko. Naka-hanap ako ng upuan sa tabi ng isang grupo ng mga Haponesa. Sa aking pagkagulat, inalok ako nung katabi ko ng tsokolate. Tinanggap ko at nagpasalamat sa kanya. Kinain ko habang nagpapahinga. At nakarinig na naman ako ng hudyat na magpapatuloy na kami.

Sa hindi inaasahang pangyayari, nag-iba na ang aking pakiramdam. Nawala na ang aking hilo at unti -unting nanumbalik ang aking lakas. May "magic" kaya yung tsokolateng bigay nung babae? Tanong ko sa aking sarili. Lingid pala sa aking kaalaman dapat nating kumain ng matatamis sa mga ganitong pagkakataon. Dahil dito, madali ko ng tinahak ang daan papunta sa ika-walong istasyon. Ngunit dito na namin inabot ang bukang liwayway.

Pagod na pagod na kami. Dalawang oras pa ang gugugulin para makarating sa tuktok. Baka kulangin na kami ng oras pababa at di na namin maabutan ang bus pabalik ng Tokyo. Nag desisyon na kami di na lamang tutuloy sa tuktok dahil sapat na ang naranasan namin hanggang ika-walong istasyon. Yung ibang mga kasama namin ay tumuloy pa rin ngunit mas nakararami kaming nagpasya ng bumaba. Hindi na siya ganoon kahirap, ngunit napakasakit sa paa. Maluwalhati kaming nakabalik sa istasyon ng bus at patuloy na nga kaming tumungo pabalik ng Tokyo.

Nagdaan ang panahon... umuwi na ako sa Pilipinas at nakabalik na muli sa Japan. Sa mga panahong ito, may naiwang tanong sa aking isipan. Ano kaya kung itinuloy ko hanggang sa tuktok, may iba kayang kaligayahan akong nadama?

Hanggang dumating ang sumunod na pagkakataon.. nagkayayaan na naman kaming magkakaibigan. Iba na halos ang aking mga kasama, dahil karamihan sa mga dati kong nakasama ay nakabalik na sa Pilipinas. Mas ibayong paghahanda ang ginawa ko. Nag ehersisyo ng bahagya, ilang araw bago kami umakyat. Kaunting-kaunti na lang ang gamit na aking dinala upang hindi maging mabigat ang aking bag. At higit sa lahat...ang hindi maaring makalimutan..ang tsokolate.

Hindi na ganoon kahirap ang aking naranasan sa pangalawang pagkakataong ito. Narating na namin ang tuktok bago mag bukang liwayway. Iba nga pala ang pakiramdam.. kaligayahang hindi kayang maipaliwanag. Nasagot ko na ang katungang bumagabag sakin.

May kasabihan akong narinig... "Kahangalan na ang umakyat ng makalawa sa Mount Fuji"...

Kaya aakyat pa ba ako sa ikatlong pagkakataon? Hindi ko sasabihing "hindi".